tu mieszkam

Dlaczego poprzedni wpis był taki słodko-kwaśny?

Panorama jest dla ptaków. Na co dzień chodzi się po ziemi. Owszem, perspektywa miasta nadal jest ciekawa, dopóki nie patrzy się całkiem pod nogi. Niestety, od pewnego czasu nie mogę się już od tego patrzenia uwolnić. Jak więc jest tu, na dole?

Pewnego razu czekałem na autobus i gapiłem się na chodnik. Pewnie patrzę tak, jak wszyscy patrzą. Nic nie widząc. Nie skupiając się ani trochę na tym. Przez miasto poruszam się na pamięć. Ale w pewnym momencie uświadomiłem sobie, na co patrzę. Zobaczyłem szczegóły. Drobiazgi. Artefakty. Złapałem kontakt ze światem rzeczywistym z dokładnością do piksela. Zobaczyłem śmieci. Białe placki, którymi upstrzona jest kostka brukowa chodnika. Setki, tysiące przeżutych gum. Pety. Butelki. Bilety. Kapsle. Wszystko. Wszystko nasze osobiste. Wszystko, czego nie zrobilibyśmy z dywanem, balkonem, podwórkiem.